دست انداز و سرعت گیر (speed bump- sleeping policemen) که به انگلیسی به دلیل شکل آن پلیس های خوابیده گفته می شود از اسامی رایج برای این تجهیزات ترافیکی می باشد که نقش کاهنده سرعت را دارند. این برآمدگی های فیزیکی با کاهش سرعت ترافیک وسایل نقلیه موتوری باعث افزایش شرایط ایمنی می گردد.

دست انداز ها از لحاظ ساختاری به 3 نوع تقسیم می شوند:

1. دست انداز معمولی( speed bumpیا speed hump): که از نوع معمولی بوده و معمولا ان را از جنس آسفالت و به صورت منحنی می سازند و اغلب در کوچه های پر تردد و خیابان های فرعی که احتمال تصادف در آن ها در صورت عدم رعایت سرعت بالا می باشد استفاده می شود.
2. دست انداز بالشتکی(speed cushion): این دست انداز معمولا در خیابان های اصلی استفاده می شود و اغلب به صورت بالشتک های جدا از هم در خیابان نصب می شود تا خودرو های با محور بزرگ بدون کاهش سرعت بتوانند از روی آن عبور کنند. اغلب برای ساخت آن ها از سرعت گیر های پیشرفته نظیر سرعت گیر های لاستیکی و پلاستیکی محکم استفاده می شود.

دست انداز ها و سرعت گیر های لاستیکی از قبل در سایز های استاندارد ساخته شده اند. معمولا در طراحی آن ها استفاده از پیچ و مهره لحاظ می شود که این امر موجب سهولت و سرعت در نصب آن ها در محل مورد نظر می گردد که از جمله مزایای پیچ و مهره کردن دست انداز ها می توان به قابلیت باز شدن آن ها در زمستان ها اشاره کرد تا در هنگام بارش برف توسط برف روب ها آسیب نبینند.

مجله ی نیویورک تایمز در 7 ژوئن 1906 در مورد چیزی شبیه به دست انداز ها در خیابان های شهر چاتام در ایالت نیوجرسی گزارش داده است که در این گزارش امده است که خط عابر پیاده به میزان 13 سانتی متر از سطح خیابان بالاتر آمده تا به نوعی خودرو ها هنگام رسیدن به خط عابر پیاده سرعت شان را کاهش دهند. البته موارد مشابهی هم در سراسر دنیا وجود دارد ولی اولین استفاده عملی از این ساختار به چاتام در نیوجرسی باز می گردد.

آرتور هالی کامپتون که یک فیزیکدان و برنده جایزه نوبل در سال 1927 بود در سال 1953 دست انداز های کنترل ترافیک را پس از آن که متوجه سرعت بالای خودرو ها در خیابان های منتهی به دانشگاه واشنگتن ایالت میسوری شد، طراحی کرد. در سال 1973 آزمایشگاه های ترابری و راهداری بریتانیا یک گزارش در مورد رفتار خودرو ها به روی سرعت گیر ها و دست انداز های مختلف را بررسی کرد. در آن دوران استفاده از دست انداز ها در خیابان های عمومی ممنوع بودند ولی در جاده های اختصاصی استفاده می شدند. بر اساس گزارشات اولین سرعت گیر در اروپا در شهر دلفت در کشور هلند استفاده شد.

سرعت گیر ها معمولا باعث محدود شدن سرعت خودرو ها به 24 تا 32 کیلومتر بر ساعت در نقطه ی رسیدن به سرعت گیر و همچنین در مکان هایی که دو سرعت گیر با فاصله از هم وجود داشته باشند سرعت خودرو بین دو سرعت گیر در محدوده 40 تا 48 کیلومتر بر ساعت ارزیابی شده است که این میزان با تغییر فاصله بین دو سرعت گیر متغیر است. مطالعات نشان داده است که سرعت گیر ها باعث کاهش 18 درصدی حجم ترافیک و کاهش 13 درصدی تصادفات می شود. از سرعت گیر ها معمولا برای کاهش سرعت در خیابان هایی که در آن مدرسه یا ادارات پر رفت و آمد و یا فروشگاه ها و مراکز تجاری وجود دارد، استفاده می شود. همچنین در برخی از خیابان های دارای اهمیت امنیتی نیز برای کنترل سرعت و ترافیک از سرعت گیر ها ممکن است استفاده شود.

یکی از مشکلات سرعت گیر ها اثر آن ها به روی خودرو های دارای ماموریت اورژانسی نظیر آمبولانس ها، نیرو های پلیس  و خودرو های آتش نشانی می باشد. معمولا میزان زمان تلف شده به روی هر سرعت گیر برای خودرو های آتش نشانی بین 3 تا 5 ثانیه و برای آمبولانس ها ی دارای بیمار 10  ثانیه محسوب می شود. با این حال معمولا از سرعت گیر های معمولی در راه های اصلی استفاده نمی شود و به جای آن در راه های اصلی از سرعت گیر های بالشتکی استفاده می شود که میزان زمان کمتری را تلف می کند.

گاهی اوقات استفاده از سرعت گیر ها موجب افزایش در سر و صدای ناشی از ترمز گرفتن و شتاب گیری مجدد خودرو ها در خیابان شود که عموما این صدا ها از کامیون ها و اتوبوس ها ساطع می شود. از دیگر اثرات نامطلوب سرعت گیر ها مصرف بیشتر سوخت و تولید بیشتر گاز های آلاینده و استهلاک بیشتر ترمز ها و موتور خودرو و همچنین فشار بر روی سیستم تعلیق خودرو نظیر کمک فنر ها می شود.

 یکی از نگرانی های موجود برای شهرداری ها نیز احتمال آسیب دیدگی سرعت گیر ها به وسیله برف روب ها در فصل زمستان و ایجاد هزینه های گزاف می باشد. همچنین طراحی دست انداز ها و سرعت گیر های بالشتکی و جدولی معمولا به صورتی است که برای خودرو های سواری معمولی بیشترین تاثیر را دارد ولی برای خودرو های شاسی بلند و کامیون ها ممکن است حتی در هنگام رسیدن به آن سرعتشان را به طور قابل توجهی کم نکنند چرا که اثر زیادی به روی سرعت آن ها ندارد. گاهی اوقات در بخش هایی از دست انداز ها بریدگی های مسطحی وجود دارد که برای عبور دوچرخه ها و موتور سیکلت ها تعبیه شده اند و این امر دوچرخه سواران را ملزم به رد شدن از یک نقطه ی خاص می کند که بعضا ممکن است در ایمنی آن ها تاثیر گذار باشد.

سرعت گیر های بالشتکی نوعی از سرعت گیر هایی هستند که به منظور کاهش اثر نامطلوب نیرو های عمودی ناشی از سرعت گیر ها طراحی شده اند که این نیروی نامطلوب وارده از آن ها به طور خاص بر روی خودرو های اورژانسی نظیر آمبولانس ها و خودرو های آتش نشانی اثر می گذارد. این سرعت گیر های بالشتکی معمولا به وسیله چند قطعه از دست انداز های پیش ساخته پلاستیکی یا لاستیکی ساخته می شوند و در کنار هم به منظور تشکیل یک سرعت گیر واحد نصب می شوند و ممکن است برای عبور و مرور دوچرخه در بین آن ها فاصله ایجاد شود. این نوع از سرعت گیر ها خودرو های سواری معمولی را مجبور به کاهش سرعت می کند چرا که ممکن است دو یا چهار چرخ آن ها روی سرعت گیر برود. همچنین در عین حال خودرو های آتش نشانی و آمبولانس های عریض تر می توانند به راحتی از روی آن ها عبور کنند چرا که فاصله دو محور چرخ های آن ها بیشتر است و نیاز به کاهش سرعت کمتری به منظور رد شدن از روی آن ها دارند.

سرعت گیر های بالشتکی دارای یکسری مزایای مشخص در مقایسه با سایر تجهیزات کاهش سرعت هستند. بسیاری از شهرداری ها در مورد استفاده از سرعت گیر های معمولی و سرعت گیر های جدولی به دلیل کاهش سرعت وسیله نقلیه اورژانسی مخالف هستند ولی سرعت گیر های بالشتکی این مشکل را با اجازه دادن به اتومبیل های عریض تر برای عبور از آن ها حل کرده است. این امر همچنین به کمک اتوبوس ها نیز آمده و باعث کاهش استهلاک این وسایل نقلیه عمومی و در نتیجه کاهش هزینه شهرداری ها می گردد.

همچنین سرعت گیر های بالشتکی اغلب هزینه کمتری نسبت به سرعت گیر های معمولی و سرعت گیر های جدولی دارند چرا که نصب آن ها بسیار کم هزینه بوده و نیاز به نیروی کار زیاد و راه بندان طولانی مدت برای نصب را ندارند.

سرعت گیر های جدولی یا سرعت گیر های  دارای سطح مسطح یا سرعت گیر های دارای خط عابر پیاده به گونه ای طراحی شده اند که هم دارای بخش پیاده رو و هم دارای خاصیت مشابه سایر سرعت گیر ها باشند. همچنین این سرعت گیر ها معمولا به گونه ای طراحی شده اند که تمام چرخ های خودرو ها بتواند روی بخش مسطح آن قرار بگیرند. البته این سرعت گیر ها به دلیل آن که کمتر از سایر دست انداز ها سرعت خودرو ها را کاهش می دهند معمولا در جاده هایی که از مناطق مسکونی دارای محدودیت سرعت می گذرند استفاده می شود.

این سرعت گیر ها معمولا سرعت را به 32 تا 48 کیلومتر در ساعت محدود می کنند. در یک مطالعه از هشت نقطه دارای سرعت گیر جدولی مشاهده شده است که این سرعت گیر ها باعث کاهش 45 درصدی در آمار تصادفات سالانه شده اند و همچنین یک نوع از آن که دارای ارتفاع کمی بالاتر است در استرالیا استفاده می شود و با نام ومبت کراسینگ نیز شناخته می شود باعث کاهش تصادفات تا 63 درصد شده است. از جمله مزایای این نوع از سرعت گیر ها نگه داشتن سرعت خودرو ها در محدوده مجاز به جای کاهش ناگهانی سرعت آن ها به میزان قابل توجهی می باشد و همچنین میزان زمان تلف شده به روی آن ها نیز کاهش یافته است.