طناب ایمنی در میان تجهیزات نجات و ایمنی یکی از پر کاربردترین و مهم ترین تجهیزات می باشد. که در موارد زیادی از جمله امداد و نجات ، کار در ارتفاع، صعود و فرود های سریع تکآوران، ساختمان سازی و … استفاده می گردد.  از جمله مواردی که در آن طناب ایمنی استفاده می شود، توسط آتش نشان ها می باشد که در موارد امداد و نجات با خود حمل می کنند. یکی دیگر از وسایل مورد نیاز کلاه امداد و نجات هترمن است.

از جمله موارد استفاده طناب ایمنی عملیاتهای امداد و نجات است

صخره نوردان، گروه های جستجو و نجات، ملوانان و کارگرانی نظیر کارگران کار در ارتفاع از طناب ایمنی برای کار های روزانه شان استفاده می کنند به علاوه آتش نشان ها به منظور فرار و بالا کشیدن اجسام و فرود اجسام از آن استفاده می کنند که از جمله موارد امداد و نجات می باشد. در کل می توان گفت طناب ایمنی ظرفیت انجام وظایف چندگانه را دارد.

معمولا از طناب های استاتیک یا با کشسانی کم برای صعود و فرود استفاده می شود. یک طناب ایمنی می بایست استاندارد های خاصی را اخذ کند که از جمله آن می توان به استاندارد های NFPA  اشاره کرد. در استاندارد NFPA1858 ویرایش سال 2018 استاندارد انتخاب، مراقبت و نگهداری و تجهیزات خدمات اورژانسی ذکر شده است. این استاندارد تاکید دارد که بدانیم که یک طناب در طول عمر خود از لحظه ی تولید تا کنار گذاشتن آن یا پایان عمر آن چگونه استفاده می شود.

آتش نشان ها و دیگر امدادگران می بایست محدودیت ها و دامنه استفاده از طناب را در هنگام انتخاب آن مد نظر داشته باشند. عبارت طناب ایمنی یا به انگلیسی Life safety rope یک عبارت گسترده می باشد که طناب جهت استفاده ی عمومی یا استفاده ی تکنیکی یا تخصصی را پوشش می دهد. در حال حاضر هر دوی این طناب های ایمنی دارای امتیازات ایمنی شدیدا بالایی در بحث ابعاد بحرانی (وزن بار، سقوط و…) می باشند. حال سوال پیش می آید که آتش نشان ها چگونه تفاوت بین طناب تکنیکی و طناب عمومی را متوجه می شوند؟ استاندارد NFPA1858 یک تعریف واضح برای اینکه طناب تکنیکی مورد نیاز باشد، را دارد. در این استاندارد هفت فاکتور ذکر شده است.

طبق بند 5.1.2 سازمان ها می بایست به ارزیابی های خطرات و ریسک خود در ناحیه عمل شان رجوع کنند تا نوع اتفاقاتی که در آنجا نیاز به طناب ایمنی و سایر تجهیزات دارد را مشخص کند. این نیاز ها شامل موارد زیر می باشد:

1. نوع اتفاقات و حوادث امداد تکنیکی که ممکن است در ناحیه ی عمل اتفاق افتد.
2. نوع اتفاقات و حوادث تکنیکی که می بایست مشخص شود چه برنامه ای برای پاسخ به آن هست.
3. دفعات تکرار هر کدام از این حوادث.
4. سطح قابلیت عملیاتی که سازمان به منظور حفظ هر نوع از آمادگی عملیاتی، پرسنلی و تئوری را دارد.
5. افزایش ظرفیت های پاسخ دهی از طریق هماهنگی با دیگر سازمان های پاسخ دهنده .
6. فاکتور های ایمنی قابل قبول تصویب شده توسط سازمان برای عملیات امداد و نجات تکنیکی.
7. شرایط و مکان جغرافیایی.

طناب ها از ابتدای تمدن ها با پیچاندن رشته ها به همدیگر ساخته شده اند. رشته های طبیعی مانند کنف و پنبه می توانند طناب های محکم و با دوامی را بسازند. که از آن ها در گذشته برای ساختن پل های معلق استفاده می کردند و این پل ها با بار سنگین خود سال های سال بر جای می ماندند. با این حال استفاده از الیاف طبیعی با ظهور نایلون و حتی پلی استر کم رنگ شد.

مواد مصنوعی دارای الیاف ها و رشته های بلندتر و مستحکم تر می باشند و در نتیجه طناب محکم تری به دست می آید. نایلون، یک ماده بسیار محبوب در ساخت طناب ایمنی می باشد که نسبت به گرما، رطوبت و مواد شیمیایی مقاوم است.

طناب های ایمنی اولیه هشت رشته ای بودند که از هشت رشته تافته شده به هم تشکیل می شدند. از کارابین ها که از تجهیزات ایمنی بودند به منظور اتصال طناب ها به یکدیگر استفاده می شد و هنوز هم استفاده می شود.

در برخی از مواقع، مطابق با بند A.5.1.2(1) ، شرایط نجات ممکن است نیازمند طناب ایمنی خاصی باشد که استاندارد های ویژه ای را برای استفاده های خاص داشته باشد. این شرایط خاص می تواند شامل نجات در شرایط شیب تند یا روی توده های برف، درون آب یا آب های پر سرعت، غار های زیر زمینی باشد که در این حال طناب باید شرایط زیر را داشته باشد:

مواد مصنوعی سازنده ی طناب ایمنی به سازنده های طناب این اجازه را می دهد تا تمامی ویژگی های ذکر شده در بالا را در یک محصول جمع آوری کند به علاوه متد های ساخت جدید باعث شده است تا طناب نازک تری را بتوان ساخت که دارای استفاده ی تکنیکی بوده و حمل آن در فواصل طولانی راحت باشد.

طبق استاندارد های NFPA در هنگام خرید طناب باید به موارد زیر توجه کرد:

طناب های نایلونی دارای مزایایی از جمله دوام می باشد. همچنین این ماده یعنی نایلون رایج ترین ماده برای ساخت طناب ها می باشد و در ساخت هسته ی طناب های دارای ساختار کرنمنتل استفاده می شود. به علاوه نایلون مقاومت و کشسانی بیشتری در هنگام پارگی دارد. نایلون دارای مقاومت بالاتری در برابر فرسایش و اصطکاک دارد.

پلی استر به طور گسترده ای در طناب سازی استفاده می شود و دارای مقاومت دمایی بالایی می باشد. همچنین جذب شوک در طناب های ساخته شده از این ماده 12 تا 15 درصد است( این میزان در طناب نایلونی 15 تا 28 درصد است). پلی استر دارای گرانروی بالاتری بوده و زودتر در آب غرق می شود. یکی از نقاط قوت پلی استر صاف و صیقلی بودن آن است که آن را برای عملیات راپل با طناب (سر خوردن با طناب) ایده آل می سازد.