مخروط ترافیکی جزئی از تجهیزات ترافیکی رایجی می باشند که به شکل کله قند یا همان مخروط بوده و معمولا از جنس پلاستیک درست می شوند و هدف از استفاده ی آن ها تغییر مسیر موقتی راه ها به منظور هدایت ترافیک خودروها به شکلی امن می باشد.

مخروط ترافیکی اولین بار در سال 1914 میلادی توسط چارلز پی رودابیکر  Charles P. Rudabaker ساخته شد. اگر چه در آن زمان حق امتیازی به نام او ثبت نشده بود تا این موضوع دارای سند و مدرک خاصی باشد. اولین نوع از مخروط ترافیکی به وسیله ی سیمان و/ یا چوب ساخته می شد ولی در هنگام تصادفات خودرو ها با آن ها خسارت های زیادی ایجاد می کرد.

بعد ها در دهه 1940 چارلز دی اسکنلون  Charles D. Scanlon که یک کارمند اداره ی راه های لس آنجلس بود و کار نقاشی علائم ترافیکی کف خیابان ها را انجام می داد، اولین علامت ترافیکی مخروط شکل تو خالی را ابداع کرد. اسکنلون از این فکر ایده گرفت که می بایست خودرو ها را از علائم ترافیکی کشیده شده با رنگ دور نگه داشت. اولین مخروط ترافیکی ساخته شده توسط اسکنلون با استفاده از تایر های فرسوده ساخته می شد ولی اسکنلون خیلی سریع ساخت آن ها را کنار گذاشت چرا که نمی توانست یک منبع دائمی از لاستیک های فرسوده را برای خود پیدا کند.

در سال 1947 یک شرکت چند ایالتی لاستیک سازی، شروع به ساخت مخروط ترافیکی با استفاده از لاستیک و قالب های حرارتی کردند.

دیوید مورگان David Morgan یک مهندس از بریتانیا نیز مدعی شده است اولین مخروط ترافیکی پلاستیکی را در هنگام کار در صنایع شیمیایی سلطنتی ساخته است.

استفاده از مخروط های ترافیکی در راه سازی و جاده

در سال 1958 استفاده از مخروط ترافیکی تجاری گسترش یافت و اخطار دهنده های پارافین سوز جای خود را به مخروط ترافیکی دادند و در بزرگراه M6 استفاده شدند. همچنین شرکت گاز و برق اوکلند کالیفرنیا شروع به استفاده مخروط ترافیکی برای حفاظت از کارگران تخلیه و بارگیری کامیون ها کرد. در سال 1961 اداره ی فدرال بزرگراه ها استانداردی برای ایمنی بزرگراه ها تصویب کرد که در آن مخروط های لاستیکی می بایست زرد یا زرد مایل به نارنجی باشند و دارای بخش قرمز در نوک آن باشد. در سال 1971 استاندارد متحدالشکل کنترل ترافیک ایالت متحده آمریکا تصویب کرد که مخروط ترافیکی باید 18 اینچ یا بزرگ تر باشد و در مکان هایی که سرعت خودرو ها بالاتر است این مخروط ها می بایست دارای نوار های شبرنگ و براق بوده تا نور خودرو ها در شب منعکس کند و در سال 1978 این سازمان حداقل ارتفاع مخروط برای آزاد راه ها را 28 اینچ تصویب کرد.

مخروط ترافیکی به عنوان یکی از تجهیزات ترافیکی چه زمانی برای اولین بار استفاده شد ؟

گزارشات نشان می دهند که مخروط های سیمانی رودابیکر اولین بار در شهر نیویورک دیده شده اند. همچنین مخروط ترافیکی به عنوان یکی از تجهیزات ترافیکی در انگلستان برای افتتاح بزرگراه M6 در سال 1958 استفاده شد.

در گذشته جنس این مخروط ها همان طور که ذکر شد از چوب و سیمان بود اما مخروط های ترافیکی امروزی از ترموپلاستیک، لاستیک یا PVC بازیافتی می باشد و به راحتی می توان آن ها را جا به جا و انبار کرد و در صورت برخورد خودرو ها با آن ها به صورت ناخواسته دیگر خسارتی به خودرو ها وارد نمی شود و برخی از انواع لاستیکی آن ها زیر خودرو تا می شوند و بعد از بیرون آمدن دوباره به حالت اول خود باز می گردند.

ارتفاع مخروط ترافیکی یا کله قندی چه تفاوتی دارند؟

هر چند آمار دقیقی از تعداد مخروط های ترافیکی در جهان وجود ندارد، با این حال تخمین زده می شود 1.3 میلیون عدد مخروط ترافیکی در بریتانیا و 140 میلیون عدد از آن در سراسر جهان وجود دارد.

اداره ی بزرگراه ها در آمریکا و بریتانیا شروع به کد گذاری رنگ ها برای مخروط های ترافیکی کرده است و به منظور کنترل بهتر ترافیک به عنوان بخشی از مدیریت ترافیک رنگ های مخروط ها را برای توصیف و تاکید بیشتر بر یک موضوع طبقه بندی کرده است. معنی هر کدام از رنگ ها در این طبقه بندی جدید به طور خلاصه طبق تعریف زیرمی باشد:

مخروط های ترافیکی در رنگهای دیگری نیز تولید میشود که کاربرد کمتر و ویژه ای دارند :

مخروط های سبز فسفری : به منظور استفاده در پیاده رو ها و ایجاد توجه در دروازه های ورودی

مخروط های سفید : به منظور استفاده در پارکینگ های رستوران های دارای خدمات پارکینگ توسط کارمندان (valet parking) ورزش اسب دوانی، و نمایش برند و نام اسپانسر ها در رویداد ها

مخروط های صورتی : به منظور استفاده در فضا های مورد استفاده برای کودکان ، جشن ها و آگاهی برای سرطان